نامه علی طباطبایی به برادر دربندش شهاب

شهاب الدین طباطبایی عضو شورای مرکزی جبهه مشارکت ایران اسلامی است و رئیس ستاد 88 کل کشور.او نیمه شب پنج شنبه 28 خرداد وقتی برای دیدار فرزندش به منزل پدر همسرش رفته بود از سوی ماموران کودتا بازداشت شد و تاکنون در بازداشت به سر می برد.
اتهامش برانگیختن موج سبز است،همان که ایران را ایران تر و جوانان ایرانی را به آزادی و دموکراسی امیدوارتر کرد.
هفته گذشته در دومین جلسه دادگاه نمایشی او را پس از هفته ها بازداشت شهاب را در سکوت به دادگاه آوردند و بردند.اکنون علی طباطبایی برادر شهاب پس از 50 روز بی خبری از برادرش و برای او می نویسد؛


برای برادرم شهاب

امروز بالاخره بعد از پنجاه و اندی روز دیدمت. از پشت صفحه مانیتور صدایت زدم، فریاد زدم اما انگار که صدایم را نمی شنیدی ، گویا حواست جای دیگری بود. تابحال اینگونه ندیده بودمت، گیج و مبهوت بودی و چشمانت آن چشمان همیشگی نبود.
از صبح بارها فیلم و عکسهایت را نگاه کرده ام. نمی خواندم که چه می گویند و نمی شنیدم خزعبلات کیهانیان را که دادستان نشخوار می کرد که تشنه نگاه برادرانه ات بودم، اما نمی دانم با تو چه کرده اند این از خدا بیخبران که هرچه بیشتر می دیدمت نگاهت برایم غریبه تر می شد.
نمی دانی این روزها چه می گذرد بر من.همه این سالها آنقدر به هم عادت کرده بودیم که شاید حضورت را خیلی حس نمیکردم، حالا نبودنت دلیلی شده برای یادآوری آن حضور همیشگی در زندگی ام.
نوجوان که بودیم گره خورده بودیم به هم. ایام دانشگاه هم دوری از خانواده دلیلی شد برای نزدیکتر شدنمان ، آنقدر که با چند ساعتی دوری دلتنگ میشدی و شماره ات را که میدیدم ناخودآگاه می شنیدم که "سلام داداش، خوبی؟ کجایی؟" ! نقش برادر بزرگ را انگار که ساخته بودند برای توکه الحق خوب بلد بودی و شدی پشت و پناه من. دلم گرم بود به بودنت و سعی می کردم جایی باشم که تو بودی و حتی در محیط کار هم نمی توانستیم خیلی دور از هم باشیم. آنقدر که به محض جابجایی تو، من هم اثاث می بستم و می آمدم آنجا که رفته بودی! و حق هم داشتم که همیشه با بودنت احساس دلگرمی می کردم و خیالم آسوده بود که هستی تا حمایتم کنی.
عاشق هم که شدم باز کنارم بودی و چون می دانستم که پشتم هستی با آن سن و سال و دست خالی رفتم سراغ عارفه.
مثل باقی برنامه ها ازدواج و بیرون زدنمان از خانه پدری هم همزمان و با هم بود،که ماندنمان بدون دیگری در آن خانه پر خاطره آسان نبود.بعد از ازدواج ترسم از این بود که ارتباطمان کمتر شود ولی انگار که بیشتر به هم وابسته شده بودیم. دوباره صدای تو بود که چند ساعت یکبار خیالم را راحت می کرد که هستی آنجا تا بازهم بگویی:"سلام داداش، خوبی، چه خبر؟".خیلی نگذشت که شدی برادر عارفه و مهرک هم شد خواهر من و آمدن سپهر هم شد دلیلی دیگر برای نزدیکتر شدن همه این آدمها.
دولت مهرورز که آمد، تحمل آن همه عدالت و مهرورزی را نداشتم، دوباره آمدم پی درس و مشق که در آن سالها به عشق خاتمی نیمه کاره رهایش کرده بودم. فاصله ها بیشتر شد و دلبستگیها و دلتنگیها هم.
اینجا هم نمی گذاشتی خیلی دوری را احساس کنم، اینبار تماسهایت چند ساعت یکبار نبود ولی هر یکی دو روز می شدی سنگ صبور دل گرفته مان.بی اعتنا بودی به اینکه برادر بزرگتری و رسم بر اینست که در مناسبتها کوچکترها اول تبریک بگویند و به هر مناسبتی اولین صدای آشنایی که در غربت به گوشم می رسید صدای گرم تو بود.
امسال اما روز پدر و عید مبعث و نیمه شعبان و حتی روز تولدم هم آمدند و رفتند و نگاهم به صفحه موبایل خیره ماند تا شاید تماسی هم باشد از "شهاب" ولی چه انتظار عبثی که خیلی وقتست موبایلم با این نام غریبه شده.
امروز که دیدمت احساس کردم کم کم عادت کرده ام به همه این دلتنگیها،باورم می شود که باید مقاومتر باشم که آنچه ما اینجا میکشیم هیچ است در مقابل درد و رنجی که شما در آن گوشه نمور بندهایتان میکشید. احساس کردم که باید طاقت بیاوریم، نه به خاطر خودمان، که به خاطر شما.
می دانم که تو با آن روح بزرگت احتیاجی به دلگرمی نداری، به راهی که رفته ای آنقدر باور داشتی و داری که شکی ندارم تحمل این روزها برایت خیلی دشوار نیست. اما نگرانم، تنها نگرانیم از اینست که به خاطر ما بشکنی. امروز تمام این حرفها را، این اعترافات ناگفته تمام این سالها را برایت نوشتم تا در آخر از تو بخواهم که اینبار لازم نیست نگران برادر کوچکت باشی. نوشتم تا از تو بخواهم نگران سپهر هفت ساله که این روزها مردی شده برای خودش هم نباشی،نگران مهرک و مادر و پدر و خواهرمان هم نباش.امروز تمام اینها را نوشتم تا از تو بخواهم بی اعتنا به نگرانیهایت تنها به آرمانمان بیاندیشی.
اگر احساس می کنی که این نامردان بی خدا با گفتن آنچه از تو می خواهند آسیبت نمی زنند هر آنچه که می خواهند بگو،ولی به خاطر ما نگو.اگر فکر می کنی که با اعتراف به عقاید نداشته و کارهای نکرده ات فشار بازجویی ها و شکنجه ها کمتر می شود،اعتراف کن ولی به خاطر ما نکن.
امروز دیدم که بسیاری از خواهران و برادران جوانت که جدیت، پایداری و پایبندی تو را به باورهایت و باورهایشان دیده اند چشمان شان به توست،اگر می توانستی به آن چشم ها بنگری، می خواندی که تنها خواسته اشان از تو اینست که طاقت بیاوری رفیق.طاقت بیاوری و با سربلندی و افتخار بازگردی به میانمان تا دوباره برای همه مان برادری کنی.