تا روز قدس - راهپیمایی نفی خشونت، بدون عصبانیت، بدون خشونت

چند روزی به راهپیمایی اعتراضی روز قدس مانده و مردم معترض به انتخابات و جریان های پس از آن در تکاپوی شرکت در مراسم هستند.



عجله داشتن یکی از مشخصه‌های جوان‌ترهاست و فشار جنایات و سرکوب جامعه را بی‌تاب و عصیان زده کرده است، بدان جا که گروهی از مردم آماده اند که از خود عکس العمل های سخت و تند نشان دهند. تشکیلات راه سبز امید که به نوعی نگهدارنده وحدت و انسجام جنبش است هنوز سامان دهی نشده و سانسورهای گسترده و تعطیلی رسانه های اصلاح طلب مجاری اطلاع رسانی را بسته است.

جنبش سبز اما چهارچوب های خود را دارد و ازین روست که به تشکیلات راه سبز امید بها می دهد. هر حرکت جمعی سامان دهی می خواهد و با وجود اعتماد متقابل اعضای جنبش به یکدیگر، داشتن اشتراکات حداقلی امری ضروری می نماید. ضروری از آن رو که به اقتدار جنبش آسیبی وارد نشود. اقتدار جنبش سبز در تکثر آن است. رفتار ها و اظهارات افراطی و رادیکال در اجتماعات و راه پیمایی ها از این تکثر می کاهد و رادیکال و افراطی شدن جنبش خطری است که در بهترین حالت به تغییر ماهیت آن و در بدترین حالت به نابودی آن می انجامد.

ما راه هایی را انتخاب می کنیم که با کمترین هزینه بیشترین بازده را داشته باشند. می دانیم که حق داریم عصبانی باشیم ولی رفتارمان برخواسته از عصبانیت نیست. رفتار ما قانونی ست و خواهان حقوق خود هستیم. راه حق خواهی از نظامیان را هم خوب می دانیم که تاریخ معلم بزرگمان است و از او آموخته ایم که " گاندی" چگونه حق بیش از یک میلیارد مردم هند را با مبارزه بدور از خشونت باز پس گرفت. یا از پدرانمان که گل را در برابر گلوله گذاشتند.

همان طور که آقای مهندس موسوی گفتند " این ما هستیم که می خواهیم جامعه در خطر نیفتد و امنیت مردم حفظ شود". ما مردمان صبوری هستیم و تفاوت صبر را با بی حرکتی می دانیم. ما با حضور خود هر روز عرصه را بر تمامیت خواهان تنگ تر می کنیم و برای این کار نیاز به وحدت و انسجام داریم.

درخت سبزی که کاشته ایم، میوه خواهد کرد. می دانیم.