تا روز قدس - پایان تراژدی و آغاز کمدی

ژاک آلن میلر در مقاله the second pass از دو پاسه روانکاوی(گذر از فانتزی) سخن می گوید: پاسه اول گذر از ناخودآگاه انتقالی به ناخودآگاه واقعی است و پاسه دوم گذر از ناخودآگاه واقعی به ناخودآگاه انتقالی.



در پاسه اول با امر واقعی نمادین روبه رو می‌شویم که بی‌معنا و در نتیجه موحش است. در پاسه اول با فاجعه رویارو می‌شویم با سراب حقیقت (mirage of truth) بنابراین پاسه اول پاسه تراژیک است و هرگونه تلاش برای آفرینش حقیقت از شکنجه و فیلم اعتراف به مواجهه با "امرعظیم" گرفته تا محضر و "حضور" در دادگاه همچون استیصالی خود‌ویران‌گرانه سراب حقیقت را بیشتر برملا می کند.

حقیقت نمادین، هم‌وزن امر واقعی نمادین نیست. روز قدس پایان سراب حقیقت است. سردار احمدی مقدم فرمانده نیروی"انتظامی" گفت: «مردم روز قدس را سیاسی نکنند». این به چه معناست؟ چرا این بار طرف خطاب نه "آشوبگران"، و نه "اراذل و اوباش" بلکه "مردم" اند؟ این پایان "انکار" به مثابه مکانیسم برسازنده سوژه و روح ذهنی و خلاصه ته کشیدن مایه‌های مشروعیت‌بخش حاکمیت است.

تنها امکان حاکم، "طرد" روان‌پریشانه است. سوژگانیت دولتی تمام شد. روز قدس آغاز پاسه دوم است.این پاسه، پاسه کمیک است. در روز قدس، استیصال حاکمیت به نهایت خود می‌رسد و رخدادی به وقوع می‌پیوندد که نه تنها برای ایران بلکه برای جهان واجد پیامی روشن است. این روز، وحدت ضدین بین المللی (همبسته‌ی ایران-اسرائیل) را رسوا می‌کند.

سخن رحیم‌مشائی درباره‌ی دوستی مردم "ایران" و "اسرائیل" خودسرانه (به معنای هگلی آن) نبود، البته باید جای "مردم" را با "دولت" عوض کرد تا درست از آب درآید. روز قدس باید این لمحه‌ی نظرورانه را به رخ جهانیان بکشد و بر این روز خرد نظرورانه (speculative reason) حکومت کند.

این روز، روزی سیاسی برای "جهان" است و این رخداد، رخدادی جهانی. روز قدس، روز آغاز پاسه کمیک است: تکرار وارونه‌ی " گذر از فانتزی" کمیک و شاد و رهایی‌بخش است. حاکمیت حتی نمی‌تواند تشکیلات "راه سبز امید" را به "تشکیلات خودگردان ایران اشغالی"بدل کند، چرا که مشروعیتی (نه متعالی، نه درون ماندگار) برایش نخواهد ماند. حتی امکان "طرد" روان‌پریشانه هم از او سلب می‌شود و باید همه‌چیز را واگذار کند. رهبر انقلابی فرزانه ما "میرحسین موسوی"زیرک‌تر از آن است که چنین امتیازی به آنها بدهد.